WIE?!

Ik ben heel slecht in namen en ik vergeet eigenlijk ook altijd gezichten. Dat is een buitengewoon  onhandige combinatie, helemaal bij mijn werk voor Gooische Tam Tam. Ik kan, zo vlak voordat deze editie naar de drukker gaat, moeiteloos oplepelen welk artikel op welke pagina staat, maar een leuke buurvrouw die al vijftien jaar in de straat woont, herken ik dan weer niet. En de naam van die bijzondere kunstenaar die ik uitgebreid heb gesproken voor een eerdere editie weet ik ook niet acuut naar boven te halen. Als ik iemand dan ook nog eens in een compleet andere situatie tegenkom, de kunstenaar op de boot naar Vlieland of de buurvrouw in gala in het theater (ik zeg maar wat), dan is het helemaal kansloos. Het wordt trouwens steeds erger. De hypochonder in mij dacht werkelijk dat ik een of andere neurologische aandoening had, maar een goede vriend hielp me uit de (nare) droom: het is de ouderdom maar. Toen ik om me heen ging informeren, bleken meer mensen dit te herkennen. Eigenlijk iedereen die ik het vraag, heeft er last van, behalve Gooise Meren-burgemeester Han ter Heegde. Toch is het bij de meeste mensen slechts een enkele handicap: of ze herkennen je, maar weten je naam niet, of ze kunnen je naam feilloos spellen, maar herinneren zich je gezicht niet. Ik heb dus de duo-variant, wat echt vervelend en soms heel pijnlijk is. Binnenkomen op een verjaardag, een borrel, de opening van Singer Laren, zelfs onze eigen lancering? Wat een ramp. Laatst zoende ik heel hartelijk een vrouw die ik alleen ken van het voorbijlopen in het bos met de hond. Een dag later stelde ik me voor aan een klant voor wie ik al jaren werk. Echt gebeurd. Er zijn gelukkig ook wel wat manieren om je eruit te redden. Ik gooi natuurlijk mijn eigen glazen in door die te verklappen, maar omdat het een wijdverbreide kwaal blijkt te zijn, doe ik dat in het kader van voorlichting toch maar even. Onze uitgever Christian (die er ook last van heeft) zegt bijvoorbeeld: ‘Hoe zit het ook alweer?’ Daarmee kun je alle kanten op en het impliceert niet meteen dat je iemand niet herkent. Een wethouder van wie ik beloofd heb de naam niet te noemen, gebruikt een andere: ‘Help me even, wanneer zagen we elkaar voor het laatst?’ Die vind ik ook enorm slim. Mijn dochter (hoe heet ze ook alweer) gaf me de meest favoriete en creatieve truc. Als je iemand ontmoet, moet je in gedachten zijn of haar naam op het voorhoofd schrijven. “Alsof je er een briefje met die naam opplakt. Dat blijft dan op die manier in je geheugen zitten en de volgende keer ‘zie’ je de naam meteen.” Ik heb het uitgeprobeerd en inderdaad: het werkt. Nu zie ik dus overal – voor mijn geestesoog – wildvreemde mensen met briefjes op hun hoofd. Misschien zelfs wel met briefjes van anderen, dat kan natuurlijk ook nog.

Sarah Saarberg

sarah@gooischetamtam.nl